هرچی آرزوی خوبه مال تو

صفحه اصلی | آرشيو مطالب | تماس با من |

Template

از دیروز تا امروز صبح مخم هنگ بود. مدتی بود که وبلاگهایی رو

میخوندم که نویسنده هاشون می گفتن بخاطر جواب رد شنیدن یا دست

رد خوردن به سینه شون تموم زندگیشونو تباه کردن و شاید دیگه راه

برگشتی برای از نو ساختن زندگیشون نباشه. از دیروز تا امروز صبح

همه اش تو این فکر بودم که چرا یه اتفاق ساده - که میتونه برای همه

اتفاق بیفته حالا بد و بدتر داره- باید باعث بشه یه نفر اینطوری خودشو

ببازه و شخصیت و خودشو تباه کنه. آیا اون طرف دچار ضعف شخصیته؟

یا عزت نفس نداره؟ یا چی... توی زندگی من خیلی اتفاقها افتاده بود که

هرکدومش میتونست باعث بشه برای یک عمر زندگیمو خراب کنم اما

یه چیزی بود همیشه که باعث میشد این کار رو نکنم. میتونستم خیلی

راحت معتاد بشم و از خماری بمیرم یا خودکشی کنم یا یه دختر خیابونی

بشم. نمی دونم چی بود که همیشه انگار مثل دیوار بین من و این

تصمیمهام قرار میگرفت. شاید امید بود. شاید ایمان بود... نمی دونم...

می تونستم برای انتقام گرفتن از دیگران کاری کنم که یه عمر پشیمونی

برام بیاره. من هم مثل خیلیها ضربه های بدی توی زندگیم خوردم از

خیلی از آدمهایی که اصلا لیاقت بخشیده شدن هم ندارند. اما هیچوقت

قلبم سنگی نشد. تا امروز نفهمیدم چرا. امروز که تصمیم داشتم به یه

بنده خدایی که میدونستم نیاز داره کمک کنم. زندگی اون فرد هیچ دخلی

به من نداشت. اصلا هیچ سنخیتی باهم نداشتیم. بعد از اینکه از اون فرد

خداحافظی کردم و اومدم سمت خونه ناخودآگاه لبخند بر لب داشتم.

احساس خوبی داشتم. به ذهنم رسید که اینهمه مدت اینهمه آدم منو

اذیت کردن حالا به اسم هرچیزی به من به شخصیتم به زندگیم توهین

کردند اما هیچ کدوم این حرفها و اتفاقها باعث نشد قلبم سنگی بشه و

نسبت به دیگران بی تفاوت باشم. امید میگه :

" تو یه فرشته ای"

آیا میدونه فرشته ها همیشه تنها هستند؟