دلم می خواد بدونم در روز  یا ماه یا سال گاهی به من فکر میکنه!

اصلا یاد خاطراتمون یا عشقمون یا حتی نگاهایی که به هم میکردیم

حرفامون...

اصلا یادش هست روزی من تو زندگیش بودم؟؟؟

یا نه؟
 

کاش می شد یاد بگیریم که این قدر زود دل نبندیم

به همه  به هر کی تازه وارد حریم زندگیمون می شه یا حتی سالها

حضورشو احساس میکردیم.

آخه همه زود تنهات می ذارن حتی کسایی که مگفتن بی تو نمی تونن

اما همه دروغ مگن جز یه نفر که همیشه با تو هست و تو بشتر وقتها اینو یادت

میره نیاز نیست از بخشش و مهربونیش و... بگم توخودت خوب میدونی اون کیه و

و تا کجا کنارت بوده و هست و می مونه. . .


                                                                                           دوست دارم خدای من
 

از درد بـی کسی دارم یــــواش یــــواش زار میزنم

از تــــو تمـــــوم قصه هــــا اسمتو فریـــــاد میزنم

می خوام بگم دوست دارم ٬ عاشقتم تــــا آخرش

رسمش نبود که بی وفــــا منو کــــاشتی از اولش

 

هیچی نخواستم غیر تــو و دوست داشتنت همین و بس

فـــک نمی کردم که میری من می مونم تـــــو این قفس

 

رفتی و من بــــــا خـــــاطره عطر تن تـــو زنده ام

رفتی ولی بدون عــزیز حقــــــم نبود که بی توام

تو این قمـــــار بی کسی تنهــــــــا منم بازیگرش

بازیچه ی دست تــــــو و بــــازیچه ی دست همه

تو این قمــــــار بی کسی تنهـــــــا منم بازیگرش

بازیچه ی دست تـــــــو و بـــازیچه ی دست همه

ببین دارم گریه می کنم برای فاصله هایی که آمدند و بی هیچ سلام و سوالی میان سادگی های ما

نشستند.برای ابرهای بارانی که آمدند...که آمدند و تا بی نهایت علاقه ی ما سایه انداختند.بگذارآنقدر

بارن ببارد تا گلوگاه گریه از آوار این ترانه های خیس لبریز شود.نگران نباش...به هیچ جای این آسمان

ساده وصبور برنمی خورد اگر که گاه پلکهای خسته و خاموش من برای بیقراری نیامدنت ببارد.حالا دیگر

عابران خواب گرد هم اندازه ی علاقه را می دانند .باسرانگشتان خسته بر سینه دیوار این کوچه های بی

 قرار می نویسند.می دانم تو هم می دانی که چه ساده دل کندیم از حرمت این همه عادت

وعلاقه .راستی چرا رفتیم؟چرا برنگشتیم؟در کجای خلوت این کوچه های بی دروجا ماندیم؟پس من این

همه نامه ی بی نشان را کجا برای که نوشتم؟به همین سادگی یادمان رفت...قرار همیشه در کنار چکه

های باران؟چگونه فراموش کردیم؟حالا رویای گریه نشین من بغض نکن بخند... می خواهم برایت از قرار

قدیمی قلبها بگویم که همیشه یکی می ماند و چشم به راه دیگری خط به خط کتاب فاصله ها را می

شمرد....همیشه یکی می نشست و ترانه هایش را بی دیگری تعبیر میکرد.آنقدر می نوشت تا نیمه

گمشده اش از ابتدای  یکی از همین ترانه ها طلوع کند. خودت بهتر می دانی که همیشه تو می رفتی و

 من می ماندم...می ماندم و به انتظار تو لحظه های  خوب گریه را بی نهایت بار مرور می

کردم.....بینهایت بار...