........................................................

جواني عاشق....

.............................................

روي تخته سنگي نوشته شده بود :

اگر جواني عاشق شد چه کند؟...

من هم زير آن نوشتم:

بايد صبر کند...

براي بار دوم که از آنجا گذر کردم

زير نوشته ي من کسي نوشته بود:

اگر صبر نداشته باشد چه کند؟...

من هم با بي حوصلگي نوشتم:

بميرد بهتراست...

براي بار سوم که از آنجا عبور مي کردم.

انتظار داشتم زير نوشته من نوشته اي باشد.

اما.............

زير تخته سنگ جواني را مرده يافتم.......
 

..............................................

ديوونگي....

..............................................

يه روز عشق و ديوونگي و محبت و فضولي داشتن با هم قايم باشك بازي مي كردن ،نوبت به ديوونگي كه رسيد ،همه را پيدا كرد اما هر چه گشت ازعشق خبري نبود فضولي متوجه شد كه عشق پشت يه بوته گل سرخ قايم شده ديوونگي رو خبر كردو ديوونگي يه خار بزرگ برداشت و در بوته ي گل سرخ فرو كرد صداي فرياد عشق بلند شد.وقتي به سراغش رفتند ديدند چشماش كور شده وديوونگي كه خودشومقصر مي دونست تصميم گرفت كه هميشه عشقو همراهي كنه و از اون به بعد ديوونگي شد عصاي عشق
 

باور كردني نيست انگار همين ديروز بود كه به سرم زد يه وبلاگ بسازم يه وبلاگ براي دل خودم براي گفتن حرفاي دلم ،يه جاي دنج و آروم ، يه جايي براي نوشتن ، نوشتن خودم احساساتم حرفام ...

براي گفتن و نوشتن حرفايي كه يه عمري تو دلم بود حرفايي كه اگه براي بعضي ها كه اسم خودشونو گذاشته بودن دوست ميگفتي بهت ميخنديدن و ميگفتن برو بابا حالت خوشه ميگفتن زده به سرش عاشق شده ديوونه شده از اين حرفاي مزخرف حالا به بعضي هاشون يه خورده اطمينان بود اما بعضي ديگه چي ؟ اگه يه حرف ميزدي يا يه چيزي به گوششون ميرسيد انگشت نمات ميكردن ، يه جور ديگه نگات ميكردن در گوش هم پچ پچ ميكردن و مدام با نيشه كنايه هاشون رو اعصابت راه ميرفتن ..به خاطر همين بايد حرفاتو تو دلت نگه ميداشتي و حواست باشه يه چيزي نگي كه اون موقع ...

بعضي ها ميگم دفتر خاطرات كه بود ..اره، ولي دفتر خاطره فقط براي خودت بود ..خودت مجبور بودي چيزايي رو كه نوشتي مدام براي خودت بخوني و باز هم كسي نميدونست تو دلت چي ميگذره ...

دنبال جايي بودم كه بنويسم و عده اي هم بخونن يه جايي كه لااقل چهارتا آدم پيدا بشه كه احساساتشون بهم نزديك باشه يه جورايي مثل خودم باشن حرفامو بفهمن و دركم كنن ...

و بالاخراه پيدا كردم يه وبلاگ ... اولش نميدونستم بايد چكار كنم از كجا شروع كنم اصلا نميدونستم وبلاگ نويسي چه جوريه چه شكليه اصلا ميتونم يا نميتونم ، ولي دلا زدم به دريا و اومدم جلو ، اره ، يه وبلاگ ساختيم بنام عشق و محبت ... و شروع شد از آبان ماه 1385 .

حالا ديگه راحت بودم ديگه اينو ميدونستم كه اينجا نه من كسي رو ميشناسم و نه كسي منو ميشناسه ... هر چي دوست داشتم مينوشتم از شعر و عكس گرفته تا جمله عاشقونه و ...

(فكر ميكردم اينجا راحتترم و بهتر ميتونم حرف بزنم و بنويسم ، البته راحت بودم و تا حدودي هم شد... ولي بازم اون طوري كه دوست داشتم نشد ، نشد اون چيزايي رو كه واقعا ميخواستم بگم و اون حرفايي كه تو دلم بود رو بيان كنم.. اما بي خيال ،همين كه هست خوبه )

خلاصه يه وب ساختم و اون چيزايي رو دوست داشتم البته چيزايي كه به افكار و احساساتم نزديك تر بود رو داخلش مينوشتم ..يه ماه،دو ماه،شش ماه،هشت ماه ،يه سال و حالا دو سال ميگذره...اون موقع 17 سالم بود و حالا 19 سالمه كه تا چند وقت ديگه 20 ساله ميشم ..

باورش برام سخته .. چقدر زود گذشت... در واقع دو سال از عمرم (عمر هممون )،تو فاصله ي يه پلك زدن سپري شد ...